Πλατεία συνταγματος. 5 απριλιου. Ειναι γυρω στις εντεκα το πρωι. Ο ουρανος γκριζος και ετοιμαζεται να δωσει μια διαφορετική νοτα στο καλοκαιρινο σερι των τελευταιων ημερων δροσιζοντας τους περαστικους με τον ψιλοβροχο του. Περαστικους βιαστικους που βγαινουν απο το μετρο να πανε στις δουλειες τους και εκεινους που πανε στο μετρο και γυρνουν απο τα ψωνια τους στην ερμου φορτωμένοι με σακουλες, πριτους προλαβει η μπορα.
Σε ολη αυτη την κινηση και την βιασυνη γυρω απο ενα πανυψηλο κυπαρισι της πλατειας εχει μαζευτει πληθος κοσμου χωρις να τους ενοχλει η ψιχαλα και η λασπη στα παπουτσια τους απο το...
ποτισμενο απο την βροχη χωμα. Μια ημερα πριν στο ιδιο σημειο τις ριζες του κυπαρισιου, ποτιζε το αιμα ενος ανθρωπακου.
Πλησιαζω και βγαζω τα ακουστικα μου για να ακουσω τις σκεψεις των ανθρωπων. Τις σκεψεις της κοινωνιας μας. Οχι δεν διαβαζω το μυαλο τους. Απλα σημερα ειναι ολοι διατεθειμενοι να μοιραστουν τις σκεψεις τους, τους προβληματισμους τους και την οργη τους με τον διπλανο τους.
Το σκηνικο θυμιζει κηδεια. Προσωπα θλιμμενα. Παγωμενα. Καποιοι λυγιζουν και δεν μπορουν να συγκρατησουν τα δακρια τους. Καποιες ηλικιωμενες εχουν μονιμα στα χερια τους ενα χαρτομαντιλο στο χερι και περιοδικα το υγραινουν με τα δακρυα τους. αλλοι κρατουν λουλουδια και τα αποθετουν στην βαση του δεντρου αναμεσα στα ηδη υπαρχοντα λουλουδια και τα αναμενα κερακια και καντηλια.Ο κορμος του ειναι στολισμενος με χειρογραφα μηνυματα.
Αγνωστοι εχουν δημιουργησει πηγαδακια και μοιραζονται την οργη τους.
Ριχνουν την ευθυνη για την αυτοκτονια ενος συνανρωπου μας, στους πολιτικους, που βρισκονται μολις λιγα μετρα μακρια μας.
Ενας κυριος γυρω στα εξηντα προσπαθει να μου πιασει την κουβεντα.
"αυτοι πατησαν την σκανδαλη" και τεινει το χερι του προς την βουλη.
"αυτοι ειναι οι δολοφονοι" και συνεχιζει κατονομαζοντας πολιτικους.
Δεν εχω ορεξη για κουβεντα. Ειδικα για μια κουβεντα υποκινουμενη απο τον θυμο. Κουναω συγκαταβατικα το κεφαλι μου και απομακρυνομαι. Αλλωστε τι κουβεντα για πολιτικη μπορω να κανω. Ειμαι ειλικρινα ασχετος απο αυτο το αθλημα. Τα μισα ονοματα που μου ειπε ο ανθρωπακος δεν τα ηξερα καν. Καλα θα μου πεις δεν σε ενδιαφερει να ξερεις ποιοι σε κυβερνουν, μονο και μονο για να παρεις την απαντηση πως ξερω πολυ καλα ποιος κυβερναει. Ο κυριουλης που πηγε να μου πιασει κουβεντα. Η γιαγια με το χαρτομαντιλο στο χερι. Το παιδακι που κραταει το χερι του πατερα της χωρις ισως να καταλαβαινει για πιο λογο βρισκεται εδω. Εσυ. Και εγω.
Για εμενα οι ηθικοι αυτουργοι αυτης της αυτοκτονιας δεν ειναι τα αλογα της πολιτικης ιπποδρομιας. Για εμενα υπευθυνοι ειναι οσοι ειναι παρευρεσκομενοι διπλα μου. Οσοι ειχαν την ευαισθησια να τους αγγιξει ο κροτος της απογνωσης ενος συνανθρωπου αλλα αναισθητοι στην αλλαγη της καθημερινοτητας που οι ιδιοι μπορουν να προσφερουν. Στεκονται ολοι και κοιταζουν το δεντρο. Αλλα πιο το νοημα οταν δεν βλεπουν το δασος?
"ακου ανθρωπακο...." , "...εσυ ο ιδιος οδηγεις τον εαυτο σου στην σκλαβια.κανενας αλλος - κανενας αλλος εκτος απο σενα δε φερνει την ευθυνη για την σκλαβια σου. Κανενας αλλος."
Αυτο ομως οι μισοι τριγυρω μου δεν το κατανοουν. Δεν κατανοουν την ευθυνη και τη δυναμη που εχουν. Τα λογια τους και η αποπροσανατολισμενη οργη τους με κουραζει. Φοραω παλι τα ακουστικα μου. Απομακρυνομαι με κατευθυνση ενα μικρο ανθοπωλειο στο πλαι της βουλης. Ο ιδιοκτητης σε ενα τραπεζι βιαστικα καθαριζει τα τριανταφυλα απο τα αγκαθια τους. Σιγουρα εκανε καλο τζιρο αυτες της ημερες.
Του ζηταω ενα τριανταφυλλο.
"για τον ανρωπο?" με ρωταει?
"οχι" του απανταω κοφτα. Για τον ανθρωπακο σκεφτομαι. Εμενα. Και εσενα.
Τρια ευρω μου λεει. Αυτο πονεσε περισοτερο απο οσο θα με πονουσαν τα αγκαθια απο το τριανταφυλλο. Το παιρνω και κατευθυνομαι μπροστα στην βουλη διπλα στους τσολιαδες σε ρολο celebrity για τους περαστικους που φωτογραφιζονται διπλα τους χαμογελοντας. Φτανω μεχρι εκει που επιτρεπει ενας φανταρος να πλησιασεις, πεταω με δυναμη το τριανταφυλλο να φτασει οσο πιο μακρια μπορω. Εδω ειναι ο ταφος του ανθρωπακου. Εδω ειναι ο ταφος της δημοκρατιας μας.
φευγω να καθησω καπου ηρεμα να γραψω αυτη τη μαλακια που μολις διαβασατε. Χαρα στο κουραγιο σας. Ελπιζω καπως ετσι να ειναι η εκφραση.
Το ψιλοβροχο εχει μετατραπει σε βροχη. Ευτυχως η καφετερια που ειμαι τωρα ειναι κοντα. αυτη τη στιγμη η μελανι θα μουτζουρωνει τα χαρτια που ντυνουν το κυπαρισι οπως και ο χρονος θα μουτζουρωσει τον θυμο και την αγανακτηση των ανθρωπων. γιατι τοσο κραταει αυτο το συναισθημα. Τοσο αδυναμο ειναι.
Ο καθε ενας απο εμας εχει την ευθυνη να στραφει σε πιο παραγωγικες οδους επαναστασης και εξελιξης. Αλλα δεν θα τον βρει οσο καθεται και κοιταζει το "δεντρο" στην πλατεια συνταγματος.
" ο ερωτας, η εργασια και η γνωση ειναι οι αστειρευτες πηγες της ζωης• αυτες που πρεπει να την κυβερνουν."
ΒΙΛΧΕΜ
ΡΑΙΧ
Ρεπορτάζ-αφήγηση:Δ.Μ.
Φωτογραφία:Ε.Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου