--- > hit it <---
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Λίγες ώρες πριν τελειώσουν επίσημα οι διακοπές μου. Στο κέντρο της Αθήνας, ξανά, με ένα τάβλι στην διάθεσή μου, χωρίς αντίπαλο να προκαλέσω, μία άχρηστη φωτογραφική μηχανή εφόσον η μπαταρία της ξεχάστηκε στον φορτιστή της, στο ακατάστατο δωμάτιο μου, και έναν στόχο που δυσκολεύομαι να ακολουθήσω και η ειρωνεία δεν ξέρω ποιας ανώτερης ύπαρξης με έφερε να καθίσω μπροστά στα γράμματα που κάποτε χάραξαν χέρια άγνωστα απλά για να γελάει η ύπαρξη αυτή μαζί μου.
Ο ίδιος ήλιος μισή ημέρα πριν με έκαιγε σε κάποια αμμουδιά. Τώρα δύει παίρνοντας μαζί του ότι έχει απομείνει από το καλοκαίρι μου.
Δεν δυσκολεύομαι να αποδεχτώ την αλλαγή. Άλλωστε ανυπομονώ για το φθινόπωρο από τότε που το καυτό κλίμα των τελευταίων μηνών εξανέμισε κάθε μου ελπίδα για βροχή. Εκτός αυτού όμως, πρέπει να δεχτούμε πως κάποια πράγματα (ή πιο σωστά, όλα τα πράγματα) δεν μπορούν να κρατήσουν για πάντα. Και αυτά που κρατούν για πάντα είναι πιθανότητα μία άφθαρτη ψευδαίσθηση που μπορεί στην όψη να δείχνει πραγματική άλλα σαν την γευθείς θα καταλάβεις την διαφορά αναπολώντας την στιγμή που είχες το αληθινό και μη μόνιμο και δεν στάθηκες να το εκτιμήσεις.
Από τα μεγαλύτερα θύματα του καυτού καλοκαιριού στην Αθήνα είναι τα συμπαθέστατα κατά πολλούς, αλλά αντιπαθέστατα για τις άχαρες κολλητές μου ( Κ.Μ.Ρ. - αν και η Ρ. σκέφτεται να πάρει σκύλο μέχρι το τέλος του έτους ενώ δεν έχει καν χαϊδέψει ποτέ της έναν!!! Way to go girl :-p ), τετράποδα.
Γυρίζοντας στους δρόμους της σχεδόν όλο το καλοκαίρι, ένιωσα τυχερός που ακολούθησα την στοιχειώδη εξελικτική πορεία του είδους μας, και είμαι περήφανος κάτοχος δύο αντιχείρων, ικανών να ανοίξουν ένα μπουκάλι νερό πριν ξεραθώ από την ζέστη, μιας και όσων η εξέλιξη συνέχισε μέχρι το σημείο να αποκτήσουν συνείδηση για να ενδιαφερθούν για μία ύπαρξη διαφορετική από τα δικά τους μέτρα, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα... χωρίς αντίχειρες!
Αυτό που με προβλημάτισε λοιπόν με τις φίλες μου, είναι πως μου φάνηκε περίεργο το ότι ένας σκύλος δεν θα σε αντιπαθήσει. Μικρό παιδί δεν έχω γνωρίσει να μην προσπαθήσει να αλληλεπιδράσει με κάτι διαφορετικό. Αλλά ώριμους ανθρώπους, πάρα πολλούς.
Ίσως οφείλεται στο ότι όσο μεγαλώνουμε, δυσκολευόμαστε να αφεθούμε και να εμπιστευτούμε κάτι το διαφορετικό από αυτό που έχουμε μάθει και συνηθίσει, και μιλάω και στο επίπεδο των ανθρωπίνων σχέσεων.
Άλλες φορές πάλι, ξέρεις ότι μπορείς να αφεθείς γιατί θα σου προσφέρει κάτι θετικό, και μάλιστα το κάνεις αλλά μέχρι το όριο που σου επιτρέπει η διαφορετικότητα σας να απολαύσεις.
Υπάρχουν περιπτώσεις που η διαφορετικότητα δεν βάζει όρια στην απόλαυση, και μπορεί να σε εξελίξει και να σε διαμορφώσει ποικιλοτρόπως...
...αρκεί να έχεις την διάθεση και την εμπιστοσύνη να αφήσεις τον άλλον να σε πλησιάσει αλλά και εσύ να αφεθείς σε αυτόν. Δεν ξέρεις σίγουρα πώς θα τον επηρεάσεις και πώς θα επηρεαστείς αλλά υπάρχει μία ξένη έκφραση που λέει "You cant cross a river without getting wet" και ενίοτε ζηλεύω αυτούς που το κάνουν.
Υπάρχουν όμως άνθρωποι, ή τουλάχιστον ορισμένες φάσεις της ζωής τους που δεν είναι σίγουροι για το κατά πόσο μπορούν να επηρεάσουν τον άλλον θετικά. ή αν θέλουν να επηρεαστούν, νομίζοντας πως θα αποπροσανατολιστούν ενώ θα μπορούσε και να τους στρέψει στην σωστή κατεύθυνση.
Αν πρέπει να πω κάτι απόλυτα, είναι ότι πιστεύω πως πρέπει να δοκιμάζεις να αφήνεσαι να σε επηρεάσουν άλλοι άνθρωποι. Με τα καλά τους και τα κακά τους. αυτό που μας κάνει να εξελισσόμαστε είναι να είμαστε δεκτικοί στην διαφορετικότητα και στην αλλαγή που αυτή προσφέρει στην προσωπικότητά μας. Να μην την φοβόμαστε, αλλά να την αποζητάμε.
Άλλωστε αυτό που στην ουσία μας είμαστε, είναι οι άνθρωποι που μας έχουν επηρεάσει.
Όπως είπα στην αρχή θεωρώ πως τίποτα δεν μένει στάσιμο και αέναο. Οπότε αν δεν προσπαθείς να πας μπροστά, θα πας πίσω. Αν δεν εξελιχθείς, θα παρακμάσεις.
Και μιας και δεν έχω κάποια λεζάντα έτοιμη για την τελευταία εικόνα θα αφήσω να την ερμηνεύσετε όπως νιώθετε!!! Είναι πεντέμισι το πρωί και αν βγει ο ήλιος δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου