Στην Ελβετία, ένας στους τρεις, κατεβάζει «πειρατικά» μουσική, ταινίες και παιχνίδια από το Ίντερνετ. Εκεί, το κατέβασμα για προσωπική χρήση ήταν, αλλά και θα παραμείνει, νόμιμο, αφού τελικά, δημιουργοί και κάτοχοι πνευματικών δικαιωμάτων όχι μόνο δεν χάνουν, αλλά κερδίζουν από την πειρατεία, λέει πεντακάθαρα η ελβετική κυβέρνηση.
Με τις κασέτες μουσικής και τις... βιντεοκασέτες τα αντίγραφα ήταν εξαιρετικά, δεν είχαν όμως εγγενή μηχανισμό αναδιανομής. Με το Ίντερνετ αυτό άλλαξε.
Το πρόβλημα της κατάχρησης των νέων μέσων εγγραφής/επανεγγραφής επαναλαμβάνεται, αναφέρεται στην σχετική μελέτη. Όμως, αυτό είναι το τίμημα της προόδου. Νικητές θα βγουν αυτοί που θα αξιοποιήσουν το νέο μέσο -το Ίντερνετ- προς όφελός τους. Χαμένοι, όσοι επιμείνουν στο παλιό επιχειρηματικό μοντέλο.
Η ελβετική μελέτη επιμένει ότι η βιομηχανία του θεάματος δεν χάνει κατ' ανάγκη από την πειρατεία. Στην Ελβετία, το ένα τρίτο των Ελβετών άνω των 15 ετών κατεβάζει πειρατική μουσική, ταινίες και παιχνίδια από το Ίντερνετ. Όμως, δεν ξοδεύουν λιγότερα για ψυχαγωγία, καθώς το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο διακρίνει ότι το μερίδιο του προϋπολογισμού που διαθέτουν για ψυχαγωγία οι καταναλωτές παραμένει σταθερό. Το downloading είναι «συμπληρωματικό»: πηγαίνουν σε συναυλίες, αγοράζουν περισσότερα παιχνίδια και στην μουσική, λιγότερο γνωστά συγκροτήματα κερδίζουν αφού η πειρατεία προβάλλει τη δουλειά τους (sampling).
Το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «Είναι κυρίως, οι ξένες εταιρείες παραγωγής που υποφέρουν από αυτά τα νέα πρότυπα κατανάλωσης και πρέπει να προσαρμοστούν.» «Οι φόβοι ότι οι αλλαγές αυτές έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην ελβετική πολιτισμική δραστηριότητα είναι αβάσιμοι. Επομένως, το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ανάγκη να αναλάβει νομοθετική δράση».
Διαβάστε μια μετάφραση της έκθεσης του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, όπου αναφέρεται ότι το κατέβασμα από το Διαδίκτυο για ιδιωτική χρήση επιτρέπεται σε Ελβετία και Ολλανδία, ανεξάρτητα από το αν είναι νόμιμο ή παράνομο, παρά το γεγονός ότι προϋποθέτει την συγκατάθεση του ιδιοκτήτη.
Επίσης, η ελβετική κυβέρνηση χαρακτηρίζει εξαιρετικά υψηλό το κόστος της πολιτικής ενάντια στην πειρατεία. Για παράδειγμα, πολύ υψηλό θεωρείται το κόστος της πολιτικής «των τριών χτυπημάτων» στην Γαλλία, όπου το 2011 η Γαλλία ξόδεψε 12 εκατομμύρια για εφαρμόσει την πολιτική πάταξης της πειρατείας (Hadopi). Μάλιστα, αμφισβητεί τη νομιμότητά του, αφού η πρόσβαση στο Ίντερνετ θεωρείται πλέον ανθρώπινο δικαίωμα, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη (στη Γαλλία, διακόπτεται η πρόσβαση στο Ίντερνετ όσων επιμένουν να κατεβάζουν μετά από τρεις προειδοποιήσεις ειδικής επιτροπής που συστάθηκε για να επιθεωρεί το Διαδίκτυο).
Ακόμα, η Ελβετία απορρίπτει άλλα μέτρα, όπως το φιλτράρισμα ή το μπλοκάρισμα της πρόσβασης καθώς θεωρεί ότι βλάπτουν την ελευθερία του λόγου και παραβιάζουν τη νομοθεσία περί ιδιωτικότητας. Εξάλλου, ακόμα κι αν υλοποιούνταν, υπάρχουν πολλοί τρόποι να παρακαμφθούν, αναφέρει η ελβετική μελέτη.
Εκτός από το κατέβασμα, οι Ελβετοί δηλώνουν ότι είναι πρακτικά αδύνατο να κυνηγήσουν αυτούς που ανεβάζουν το υλικό. Το 2010 το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν επιτρέπεται να καταγράφεται η διεύθυνση IP και ως εκ τούτου δεν είναι εφικτό να συγκεντρωθούν αποδείξεις για την παραβίαση.
(Σας ζητάμε συγνώμη για την εσφαλμένη αναφορά στην Σουηδία, και ευχαριστούμε την αναγνώστρια που το επεσήμανε).
Με τις κασέτες μουσικής και τις... βιντεοκασέτες τα αντίγραφα ήταν εξαιρετικά, δεν είχαν όμως εγγενή μηχανισμό αναδιανομής. Με το Ίντερνετ αυτό άλλαξε.
Το πρόβλημα της κατάχρησης των νέων μέσων εγγραφής/επανεγγραφής επαναλαμβάνεται, αναφέρεται στην σχετική μελέτη. Όμως, αυτό είναι το τίμημα της προόδου. Νικητές θα βγουν αυτοί που θα αξιοποιήσουν το νέο μέσο -το Ίντερνετ- προς όφελός τους. Χαμένοι, όσοι επιμείνουν στο παλιό επιχειρηματικό μοντέλο.
Η ελβετική μελέτη επιμένει ότι η βιομηχανία του θεάματος δεν χάνει κατ' ανάγκη από την πειρατεία. Στην Ελβετία, το ένα τρίτο των Ελβετών άνω των 15 ετών κατεβάζει πειρατική μουσική, ταινίες και παιχνίδια από το Ίντερνετ. Όμως, δεν ξοδεύουν λιγότερα για ψυχαγωγία, καθώς το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο διακρίνει ότι το μερίδιο του προϋπολογισμού που διαθέτουν για ψυχαγωγία οι καταναλωτές παραμένει σταθερό. Το downloading είναι «συμπληρωματικό»: πηγαίνουν σε συναυλίες, αγοράζουν περισσότερα παιχνίδια και στην μουσική, λιγότερο γνωστά συγκροτήματα κερδίζουν αφού η πειρατεία προβάλλει τη δουλειά τους (sampling).
Το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «Είναι κυρίως, οι ξένες εταιρείες παραγωγής που υποφέρουν από αυτά τα νέα πρότυπα κατανάλωσης και πρέπει να προσαρμοστούν.» «Οι φόβοι ότι οι αλλαγές αυτές έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην ελβετική πολιτισμική δραστηριότητα είναι αβάσιμοι. Επομένως, το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ανάγκη να αναλάβει νομοθετική δράση».
Διαβάστε μια μετάφραση της έκθεσης του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, όπου αναφέρεται ότι το κατέβασμα από το Διαδίκτυο για ιδιωτική χρήση επιτρέπεται σε Ελβετία και Ολλανδία, ανεξάρτητα από το αν είναι νόμιμο ή παράνομο, παρά το γεγονός ότι προϋποθέτει την συγκατάθεση του ιδιοκτήτη.
Επίσης, η ελβετική κυβέρνηση χαρακτηρίζει εξαιρετικά υψηλό το κόστος της πολιτικής ενάντια στην πειρατεία. Για παράδειγμα, πολύ υψηλό θεωρείται το κόστος της πολιτικής «των τριών χτυπημάτων» στην Γαλλία, όπου το 2011 η Γαλλία ξόδεψε 12 εκατομμύρια για εφαρμόσει την πολιτική πάταξης της πειρατείας (Hadopi). Μάλιστα, αμφισβητεί τη νομιμότητά του, αφού η πρόσβαση στο Ίντερνετ θεωρείται πλέον ανθρώπινο δικαίωμα, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη (στη Γαλλία, διακόπτεται η πρόσβαση στο Ίντερνετ όσων επιμένουν να κατεβάζουν μετά από τρεις προειδοποιήσεις ειδικής επιτροπής που συστάθηκε για να επιθεωρεί το Διαδίκτυο).
Ακόμα, η Ελβετία απορρίπτει άλλα μέτρα, όπως το φιλτράρισμα ή το μπλοκάρισμα της πρόσβασης καθώς θεωρεί ότι βλάπτουν την ελευθερία του λόγου και παραβιάζουν τη νομοθεσία περί ιδιωτικότητας. Εξάλλου, ακόμα κι αν υλοποιούνταν, υπάρχουν πολλοί τρόποι να παρακαμφθούν, αναφέρει η ελβετική μελέτη.
Εκτός από το κατέβασμα, οι Ελβετοί δηλώνουν ότι είναι πρακτικά αδύνατο να κυνηγήσουν αυτούς που ανεβάζουν το υλικό. Το 2010 το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν επιτρέπεται να καταγράφεται η διεύθυνση IP και ως εκ τούτου δεν είναι εφικτό να συγκεντρωθούν αποδείξεις για την παραβίαση.
(Σας ζητάμε συγνώμη για την εσφαλμένη αναφορά στην Σουηδία, και ευχαριστούμε την αναγνώστρια που το επεσήμανε).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου