Έχουν οι άνθρωποι τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο; Η ρομαντική κατάφαση που πολύ θα θέλαμε να ακολουθεί, συνοδεύεται από ένα εκνευριστικό «αλλά». Στις ιστορίες που ακολουθούν, αλλά και σε όλες τις προηγούμενες και τις επόμενες ιστορίες κινημάτων και ανθρώπων που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, υπάρχει πάντα ένας παράγοντας που η Patti Smith θα αρνιόταν να...
λάβει υπ’ όψιν όταν συνέθετε τους στίχους του θρυλικού της τραγουδιού: εκείνος της χρονικής περιόδου, των συγκυριών, της πολιτικής κατάστασης και των ζυμώσεων που είχαν προηγηθεί πριν την εκάστοτε εξέγερση.
Αν για παράδειγμα, το τείχος του Βερολίνου δεν είχε πέσει είκοσι μέρες πριν τη Βελούδινη Επανάσταση της Τσεχοσλοβακίας, μπορεί αυτή να μην ήταν το ίδιο βελούδινη. Ή αν το καθεστώς της Κίνας δεν ήταν αυτό που είναι μέχρι σήμερα, μπορεί η σφαγή της Τιενανμέν να μην είχε περάσει στη συλλογική συνείδηση ως διαμαρτυρία που πνίγηκε στο αίμα χωρίς να πετύχει τίποτα.
Όπως και να ’χει, τα κινήματα που ακολουθούν γράφτηκαν στην Ιστορία, αν όχι απαραίτητα γιατί άλλαξαν όντως τον κόσμο, τότε σίγουρα γιατί ήθελαν να τον αλλάξουν. Κι η θέληση είναι, αν μη τι άλλο, η κινητήριος δύναμη προς την σωστή κατεύθυνση.
Γνωστή ως «η πορεία της Ουάσινγκτον για δουλειές και ελευθερία», ή απλώς «η μεγάλη πορεία της Ουάσινγκτον», ήταν εκείνη που άλλαξε ουσιαστικά τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των Αφροαμερικανών πολιτών των ΗΠΑ. Ο αριθμός των συμμετεχόντων υπολογίζεται μεταξύ 200.000 και 300.000, το 80% εξ αυτών Αφροαμερικανοί και οι υπόλοιποι υποστηρικτές τους. Εδώ ήταν που, φτάνοντας στο Lincoln Memorial, ο Martin Luther King Jr φώναξε το θρυλικό “I have a dream” –και συνέχισε με έναν λόγο που θα έκανε πολύ κόσμο να δακρύσει και θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας. Ένα χρόνο αργότερα, θεσπίστηκε ο νόμος που απαγορεύει τις διακρίσεις βάσει φυλής, χρώματος, θρησκείας, φύλου και εθνικής καταγωγής από ομοσπονδιακές και πολιτειακές κυβερνήσεις, ενώ δύο χρόνια αργότερα δόθηκε το πολυπόθητο δικαίωμα ψήφου στους Αφροαμερικανούς. Ο Martin Luther King δολοφονήθηκε πέντε χρόνια μετά τον θρυλικό λόγο του, στις 4 Απριλίου του 1968.
Η Ειρηνική Πορεία του Αλατιού, ή Salt Satyagraha (Ινδία, 1930)
Ο Μάης του ’68 (Παρίσι, Γαλλία, 1968)
Παραδόξως, μετά την προκήρυξη των εκλογών, η επανάσταση έσβησε σχεδόν τόσο γρήγορα όσο προέκυψε. Οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στις εργασίες τους, ωθημένοι από την Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είχε καταδικάσει την εξέγερση και δεν συμμετείχε. Όταν τελικά πραγματοποιήθηκαν εκλογές τον Ιούνιο, το κόμμα του Ντε Γκωλ προέκυψε ακόμα ισχυρότερο από πριν.
Τα γεγονότα μπορεί να κατέληξαν σε πολιτική αποτυχία, θεωρούνται όμως σημείο-σταθμός για τη μετάβαση από τον συντηρητισμό της θρησκείας και του πατριωτισμού στις φιλελεύθερες ιδέες της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Στην Ευρώπη, αποτέλεσαν έμπνευση για παρόμοιους κοινωνικούς αγώνες αλλά και αφορμή για ρήξη του σοσιαλιστικού κινήματος με τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα.
Οι γυναίκες για την ειρήνη (Αμερική, 1961)
Γνωστή ως “Women Strike for Peace”, η μεγαλύτερη πορεία γυναικών του 20ου αιώνα διοργανώθηκε σε διάφορες πόλεις της Αμερικής. Περί τις 50.000 γυναίκες συμμετείχαν σε πορείες διαμαρτυρίας ενάντια στα πυρηνικά όπλα. Ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, J. F. Kennedy, μάλιστα, δήλωσε ότι το να παρακολουθεί 1.500 γυναίκες να κάνουν πορεία στην Ουάσινγκτον από ένα παράθυρο του Λευκού Οίκου υπήρξε καταλυτικό για την απόφασή του να υπογράψει την συνθήκη απαγόρευσης των πυρηνικών δοκιμών με τη Σοβιετική Ένωση δύο χρόνια αργότερα.
http://www.in2life.gr/features/notes/articles/232768/article.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου