Με επιμονή της Ε. Ε., προτεραιότητα της περιφέρειας είναι να μειώσει τα ελλείμματά της ανεξαρτήτως των επιπτώσεων στην ανάπτυξη. Ομως, καθώς η λιτότητα συρρικνώνει την παραγωγή, τα τεράστια χρέη μοιάζουν όλο και πιο αδύνατο να εξοφληθούν, επομένως οι αποδόσεις των ομολόγων παραμένουν υψηλές. Αποτέλεσμα, ένα καθοδικό σπιράλ. Σαν να μην έφθανε αυτό, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) μοιάζει αποφασισμένη να αυξήσει τα επιτόκια στις 7 Απριλίου, ενισχύοντας έτσι το ευρώ και υπονομεύοντας περαιτέρω τις προσπάθειες της περιφέρειας για αύξηση της ανταγωνιστικότητας.
Ο Economist υποστήριξε και στο παρελθόν ότι τα δανειακά βάρη της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας θα πρέπει...
να μειωθούν όσο το δυνατόν ταχύτερα. Αυτό ισχύει τώρα πιο πολύ από ποτέ και όχι μόνο γιατί η σημερινή προσέγγιση αποτυγχάνει, αλλά γιατί μειώνονται οι κίνδυνοι της αναδιάρθρωσης. Το φάσμα της μετάδοσης υποχωρεί.
Το μεγάλο εμπόδιο δεν είναι τεχνικό, αλλά πολιτικό. Εφ’ όσον πολλοί στον πυρήνα της Ευρώπης, ιδίως η ΕΚΤ, παραμένουν αντίθετοι στην αναδιάρθρωση του χρέους, η πίεση πρέπει να προέλθει από αλλού, ίσως από τις ίδιες τις περιφερειακές οικονομίες. Η νέα κυβέρνηση της Ιρλανδίας συζητεί να υποχρεώσει τους μεγάλους κατόχους ομολόγων των χρεοκοπημένων τραπεζών της να δεχθούν επιμερισμό του κόστους εξυγίανσης. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να προσποιείται ότι αντέχει το βάρος του χρέους της και να ζητήσει αναδιάρθρωση. Ομως, οι περισσότερες ελπίδες συγκεντρώνονται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), που έχει τη μεγαλύτερη εμπειρία από κρίσεις χρέους. Κάποιοι παραδέχονται κατ’ ιδίαν ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη. Είναι ώρα να το πει και δημοσίως το Ταμείο και αρνούμενο να δανείσει περισσότερα χωρίς συμφωνία για το χρέος, να εξωθήσει τους αναποφάσιστους πολιτικούς στο να πράξουν το σωστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου